Μια μικρή ιστορία για τις Πανελλήνιες!

Μια φορά και ένα καιρό,  ήταν ένα παιδάκι που ήθελε να μεγαλώσει για να γίνει κάτι… Το τι,  δεν έχει σημασία στην ιστορία μας,  γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό το κάτι θα άλλαζε πολλές φορές μέσα στα χρόνια και το παιδάκι θα μπερδευόταν ολοένα και πιο πολύ…

Όπως γίνεται σ’  όλες τις ιστορίες,  κάποια στιγμή το παιδάκι μεγάλωσε και έπρεπε να πάρει αποφάσεις. Αποφάσεις όπως,  αν προτιμάει τον περιοδικό πίνακα από τον Μαντίθεο ή αν ο Κρητικός είναι πιο ενδιαφέρων από τα ολοκληρώματα και τα λογικά διαγράμματα… Με κάποια δυσκολία είπε να επιλέξει τον περιοδικό πίνακα γιατί πάντα του άρεσαν τα πειράματα και ο μπαμπάς του έλεγε ότι θα μπορούσε να βάλει στολή και γαλόνια μια μέρα!

Τα χρόνια  πέρασαν ακόμα πιο πολύ, ο ήρωας μας ακόμα δεν ήξερε αν είχε αποφασίσει σωστά, αλλά δεν προλάβαινε να το πολυσκεφτεί κιόλας γιατί είχε πολλές ασκήσεις για το φροντιστήριο και μια μαμά που ανησυχούσε ήδη πάρα πολύ, όποτε ίσως και να τον κάλυπτε.

Ο ήρωας μας πια, είχε κλείσει πολλές ώρες στο δωμάτιο του  παρέα με βιβλία, βοηθήματα και προτεινόμενα θέματα και ήταν έτοιμος για την μεγάλη στιγμή. Οι πανελλήνιες θα έκριναν το μέλλον του όπως του έλεγαν  όλοι  με στόμφο στην φωνή και εκείνος κατέβαζε το κεφάλι όλο και  πιο συχνά. Το βράδυ  δεν κοιμόταν εύκολα γιατί φοβόταν ότι αν κάτι δεν πάει καλά θα απογοητεύσει μια ολόκληρη οικογένεια, μια ολόκληρη γειτονιά που τον καμάρωνε ως σημαιοφόρο στο Λύκειο, ένα ολόκληρο φροντιστήριο που περιμένει από εκείνον τις υψηλές βάσεις που θα το διαφημίσει λίγο παραπάνω, τον παπά της ενορίας που ευλόγησε το στυλό που θα έχει μαζί του στις εξετάσεις και μερικούς ακόμα που θεωρούσαν ότι είχαν δικαίωμα να κρίνουν την επιτυχία του και να κανιβαλίσουν μια ενδεχόμενη αποτυχία του.

Ο ήρωας  μας λοιπόν, έγραψε πανελλήνιες,  αφού πρώτα είχε πιει 10 κιλά συμπληρώματα διατροφής και είχε πάθει 7 κρίσεις πανικού και περίμενε τα αποτέλεσμα του με αγωνία. Όπως γίνεται σε κάθε ιστορία που σέβεται τον εαυτό της , τα αποτελέσματα βγήκαν χωρίς όμως να είναι αυτά που θα έκαναν ευτυχισμένο τον μπαμπά και την μαμά… Ο ήρωας μας ένιωσε άχρηστος, μισός, ανίκανος να ευχαριστήσει τους γονείς του που τόσο πίστευαν σ’ αυτόν… 

Οι μέρες περνούσαν και ο ήρωας μας είχε αρχίσει να ηρεμεί και να  σκέφτεται την επόμενη κίνηση του. Με το σκηνικό στο σπίτι να μην είναι καλό, άρχισε να ψάχνει τρόπους για να εκτονώνεται. Τι ήταν αυτό που τον έκανε ευτυχισμένο όταν ήταν παιδάκι; Με τι ένιωθε πλήρης; Ο ήρωας μας, θυμήθηκε την αγαπημένη του ασχολία και άρχισε να την εξασκεί ξανά και ξανά μέχρι που πλέον όλα ήταν ξεκάθαρα! Η νέα του ασχολία θα γινόταν τρόπος ζωής και αυτό που σε βάθος χρόνου θα τον συντηρούσε… Φυσικά πήγε στο πανεπιστήμιο που είχε περάσει- και ας ήταν η τελευταία του επιλογή-, άργησε λίγο να πάρει το πτυχίο του αλλά ήταν ευτυχισμένος ακόμα και έτσι!

Είχε ακολουθήσει  το όνειρο του και είχε πληρώσει το τίμημα για αυτό πολλές φόρες αλλά δεν τον ένοιαζε πια… Αν δεν είχε δώσει εξετάσεις, δεν θα είχε μάθει πότε πόση δύναμη έκρυβε και πόσο καλός μπορεί να είναι σε κάποια πράγματα… Μια αποτυχία δεν είναι το τέλος του κόσμου αν την δεις σαν ευκαιρία για να ξεκινήσεις από την αρχή! Σημασία έχει να βρεις αυτό που σε ολοκληρώνει και να τρέξεις προς το μέρος του με όλη σου την ψυχή! 

Καλά αποτελέσματα   στον αγώνα σας! Και είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλά όπως και αν είναι!

Σημείωση: Αφιερωμένο σε όλους εσάς που έχετε χάσει την πίστη σας! Μην ξεχνάτε, ένα αποτέλεσμα είναι κακό μόνο όταν δεν μπορούμε να το διορθώσουμε!