Γεννηθήκαμε και ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο κλαίγοντας… Στην πορεία,
άλλοι μάθαμε να κλαίμε κρυφά τις νύχτες για να μην φανούμε αδύναμοι, άλλοι συνεχίσαμε
να κλαίμε όπως όταν ήμασταν παιδιά και κάποιοι άλλοι σταματήσαμε να κλαίμε και προσπαθούμε
να δημιουργούμε δάκρυα στους άλλους. Αυτοί οι τελευταίοι που έχασαν την δύναμη του
κλάματος έχασαν και την ανθρώπινη τους υπόσταση…
Μέσα σε ένα καλοκαίρι γίναμε μάρτυρες βίας, θανάτου, γίναμε μάρτυρες
της προσφυγιάς… Ισχυρό πλήγμα ε; Όχι για όλους , στο υπογράφω… Ας ανοίξω την εικόνα
λίγο όμως… Καθημερινά πόσο άνθρωποι είμαστε;
Πόσο αγαπάμε, πόσο σεβόμαστε, πόσο μιλάμε χωρίς να προσβάλουμε, πόσο κατανοούμε,
πόσο συγχωρούμε;
Μην ψάχνεις για βαρύγδουπες απαντήσεις και ψυχολογικές αναλύσεις.
Όλα ξεκινάνε από σένα, από μένα… Αν στην ζωή σου είσαι ένας άνθρωπος που δεν νοιάζεται
για το πώς νιώθει ο διπλανός σου, που δεν σε ενδιαφέρει αν τα λόγια σου πληγώνουν,
που χαίρεσαι με το να ταπεινώνεις τον άλλον, πως σου φαίνεται παράλογη όλη αυτή η βία που λαμβάνει
χώρα σε μεγαλύτερες κλίμακες μέσα στην χώρα
αλλά και παγκόσμια; Και αν όλο και περισσότεροι γίνουν σαν εσένα τι θα μείνει
για τους υπόλοιπους; Γι αυτούς που κλαίνε ακόμα, έστω και κρυφά;
Το να είσαι άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο χρέος που κουβαλάς από
δημιουργίας σου… Αυτό να θυμηθείς την επόμενη
φορά που θα φερθείς σε κάποιον σαν να είναι σκουπίδι… Η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει
συμπεριφορές, και αυτός είναι ο μόνος νόμος
που δεν αναιρείται… Καλή τύχη!
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου