Ακολουθεί κατάθεση στεφάνων στους πεσόντες!

Παραμονή 28^ης Οκτωβρίου, μόλις έχω γυρίσει σπίτι  και είπα να κάτσω να γράψω κάτι… Καιρό έχεις, σκέφτηκα και έχεις μαζέψει πολλά. Το θέμα δεν ήταν ξεκάθαρο από την αρχή-πότε είναι άλλωστε;;;!!!- αλλά μετά από ένα τσιγάρο ήξερα τι θέλω να μοιραστώ.

Ζούμε σ’ έναν σκατένιο  κόσμο, που έχει χάσει κάθε ηθική-πρόσεχε, είπα ηθική, σου λέει κάτι;-, κάθε συναίσθηση και κάθε μέτρο!  Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες ενός ανελέητου βιασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τόσο μέσα στο ίδιο μας το ΄΄σπίτι΄΄, τόσο και στα στενά σύνορα της αγίας ευρωπαϊκής οικογενείας… Άνθρωποι που τρώνε από τα συσσίτια αν είναι τυχεροί από την μια και άλλοι που παλεύουν με τα κύματα για να καταλήξουν να τρώνε σε συσσίτια. Βλέπεις τι έκανα εδώ ε; Τι, ξαφνικά ισοφαρίσαμε;

Ζωές ανθρώπων γκρεμισμένες, άγχος, σκυμμένο κεφάλι από την μια και λίγο παραδίπλα μας σκισμένες βάρκες, μώρα να κλαίνε, σκυμμένο κεφάλι, α ναι, και ζωές διαλυμένες! Κοίτα να δεις διαβολικές συμπτώσεις,  ρε παιδί μου! Οι λαοθάλασσες ψηφοφόρων που γέμιζαν το Σύνταγμα(?) έγιναν ένα με τις θάλασσες που πνίγουν όλους αυτούς τους μήνες, τους ξένους,  που υπό άλλες συνθήκες,  θα μας έκλεβαν τις δουλειές! Δουλειά ε; Τι σου θύμισα και σένα τώρα; Ναι, δουλειά είναι αυτή η κατάσταση κατά την οποία το άτομο παράγει έργο και πληρώνεται γι αυτό, ελπίζω να θυμάσαι!

Ξέρω, οι σκέψεις μου ίσως να μην σου φαίνονται  αρμονικές… Δεν είναι! Δεν θέλω να είναι! Το μυαλό ας λειτουργεί ακόμα και έτσι, άστατα! Να λειτουργεί όμως! Να εναντιώνεται! Να παίρνει ανάποδες στροφές! Να αντιδράει!

Τους έβλεπα σήμερα να στήνουν εξέδρες και να γεμίζουν την πόλη με σημαιάκια… Να τιμήσουμε το Έπος του ’40..Την αθάνατη Ελληνική ψυχή… Να καταθέσουμε στεφάνια και μετά να πάμε για τσίπουρα! Να σφαχτούμε αργότερα στο facebook για το ποιος είναι Έλληνας και για το αν ο Ismail έπρεπε να κρατήσει την σημαία! Και από Πέμπτη ξέρετε, τηλεόραση, καμιά τσόντα και κανένα επίδομα από τον ΟΑΕΔ!

Λυπάμαι που τα δικά μου στεφάνια φέτος έχω ανάγκη να τα καταθέσω στις ουρές έξω από τα κοινωνικά ιατρεία και παντοπωλεία, στις ουρές στον ΟΑΕΔ, στην θάλασσα… Ξέρεις για ποια στεφάνια μιλάω  ε; Για αυτά τα φτηνιάρικα που πάνε στις κηδείες και μετά γίνονται λουλουδοπόλεμος στα μπουζούκια για να ξεκαυλώνουμε  ό,τι νεοπλουτίστικο μας έχει απομείνει…

Αν έχει μείνει κάτι να γιορτάσω αύριο δεν θέλω να το κάνω με παρελάσεις! Θέλω να το κάνω με πορείες για τους ανθρώπους τους δικούς μου, γνωστούς και άγνωστους, που δεν ζουν την ζωή που τους αξίζει, θέλω να γιορτάσω βοηθώντας οπού και  όπως μπορώ, θέλω να γιορτάσω την ψυχή του αγωνιστή που δεν το βάζει κάτω…

Καλές οι παρελάσεις και τα σημαιάκια τα πλαστικά, όταν γίνονται όμως μετά από την νίκη! Και ‘μείς το τέρας ακόμα δεν το έχουμε πολεμήσει… Ας  λείπουν οι φανφάρες!