Αν όχι εμείς, τότε ποιοι;

Έλεγα, να μην μπω στην διαδικασία να γράψω για ποιο λόγο θα ψηφίσω  όχι στο δημοψήφισμα που έρχεται γιατί θεωρούσα ότι οι απόψεις μου δεν αφορούν και πολύ κόσμο και γιατί ίσως να έμπαινα και γω σ’ ένα τρυπάκι προπαγάνδας. Σήμερα όμως, δέχτηκα μια προσωπική επίθεση για τις απόψεις μου και δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Επειδή λοιπόν, δεν θέλω να το κουβαλάω  μέσα μου,  παρακάτω είναι η μικρή μου ιστορία η οποία είναι υπεύθυνη για την απόφαση μου!

Γεννήθηκα σ’ ένα σπίτι που δεν είχε πότε πολλά λεφτά. Ούτε περιουσίες, ούτε κρυμμένες λίρες. Ο πατέρας μου  δούλευε από τα 12 του και κατάφερε σε κάποια φάση της ζωής του, λίγο πριν γεννηθώ εγώ το 1990,  να βρει μια πάρα πολύ καλή και μόνιμη δουλεία στην ΕΒΖ στην Λάρισα. Μεγάλωσα σε μια τυπική ελληνική οικογένεια, σ’ ένα χωριό, με παππού και γιαγιά, μεγάλα τραπέζια με φίλους και μικρά δωμάτια. Αυτό το σπίτι,  ο πατέρας μου κάποια στιγμή αποφάσισε να το σουλουπώσει λίγο, καθώς η αδερφή μου και ‘γω είχαμε μεγαλώσει και θέλαμε τον χώρο μας. Πήρε δάνειο,  το οποίο αποπληρώνουμε μέχρι σήμερα,  και κατάφερε να φτιάξει ένα καλύτερο σπίτι από αυτό που του παρείχε ο πατέρας του. Με τον ίδιο  τρόπο αγόρασε και ένα αυτοκίνητο κάποια χρονιά αργότερα, μεταχειρισμένο μην φανταστείς, το οποίο οδηγεί μέχρι και σήμερα. Είμαι 25 χρονών και σαν οικογένεια έχουμε καταφέρει να πάμε διακοπές  μόνο δυο φορές μέχρι τώρα. Ο πατέρας μου και η μάνα  μου τα έφτιαξαν όλα με τα χέρια τους και είχαν καταφέρει να έχουν και ένα κομπόδεμα για τις σπουδές μας.

Ο πατέρας μου λοιπόν, κάποια στιγμή  το 2010, μετά από 20 χρόνια  δουλειάς στην ΕΒΖ χάνει την δουλειά  του,  γιατί η τότε κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο και να αφήσει ξεκρέμαστες  πάρα πολλές οικογένειες της περιοχής και όχι μόνο. Βρέθηκε λοιπόν, να είναι μετέωρος στα 45 του και να μην ξέρει πως θα συνεχίσει να θρέφει την οικογένεια του. Ευτυχώς,  αποσπάστηκε σε μια άσχετη με την προϋπηρεσία του δουλειά,  και προφανώς με βασικό μισθό ο όποιος, αν με ρωτάς,  δεν κάλυπτε την απουσία του τα βράδια από το σπίτι ή τις γιορτές. Η μάνα  μου από την άλλη,  μάζευε τα σκουπίδια σου και έπαιρνε 400 ευρώ με τα οποία πλήρωνε το ενοίκιο και την ζωή μου στην Μυτιλήνη όπου σπούδαζα.

Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, με μεγάλωσαν με αρχίδια και αγάπη και όχι με φράγκα. Ποτέ δεν μου έλειψε τίποτα όμως! Είχαμε και έχουμε αγάπη, κατανόηση, αγκαλιές, τσακωμούς, γλέντια…  Αν λοιπόν, θεωρείς ότι επειδή ασχολούμαι με τα media είμαι βολεμένη και το παίζω star κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. Είμαι άπλα ένα παιδί που ακολουθεί το όνειρο του. Που πέρασε πολλές συνεντεύξεις, που έκανε και κάνει πολλά λάθη, που έχει μείνει απλήρωτο…

Αν θεωρείς ότι μπορείς να είσαι βολεμένος σε ένα κόσμο που καταρρέει τότε είσαι τουλάχιστον ηλίθιος… Μπορεί εσύ να είσαι στο ρετιρέ και ‘γω στο υπόγειο,  αλλά να ξέρεις ότι σ’ έναν σεισμό όλοι οι όροφοι καταρρέουν και μάλιστα όταν είσαι πιο ψηλά κλυδωνίζεσαι πιο πολύ… Με συγχωρείτε για την μικρή μου ιστορία,  αλλά ο εαυτός μου είναι ο μονός για τον οποίο μπορώ να μιλώ τόσο ανοιχτά! Ψήφισε ό,τι θες την Κυριακή, άπλα την Δεύτερα εγώ δεν θα κλαίω ούτε θα φοβάμαι! Καλή λευτεριά!