Η μοναξιά του σχοινοβάτη

Είναι δύσκολα εκεί έξω, ξέρω… Γκρίζα χρώματα, θιγμένες αξιοπρέπειες, χαμένες ελπίδες… Είναι ζόρικα, ξέρω… Δεν σου έχουν μείνει πολλά… Λίγη σταθερότητα, κάνα δυο ωραίες στιγμές και μερικοί από τους δικούς σου… Έχεις κάπου να χωθείς όταν η αντοχή τελειώνει, κάπου να ακουμπήσεις όταν δεν μπορείς να σηκώνεις άλλο το βάρος μόνος σου. Τυχερός είσαι! Μέσα σ’ όλο αυτό το ζόρι, εσύ έχεις ακόμα αποθέματα!

Υπάρχει όμως και ο αντίποδας-πάντα υπάρχει θα μου πεις- να φέρνει την συμπαντική ισορροπία… Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν στηρίγματα, πατερίτσες… Που ξέχασαν πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσαν ένα καλό λόγο… Που ξέχασαν πως είναι να μοιράζονται το βάρος… Ξέχασαν το μαζί… Συνήθισαν στο μόνος μου και έτσι πορεύονται.

Ξέρεις,  δεν ήταν από επιλογή! Πως μπορείς να επιλέξεις κάτι τέτοιο; Πως γίνεται να επιλέγεις την άρνηση από την αποδοχή, το ΄΄πάλι μαζί σου θα ασχολούμαστε΄΄ από το ΄΄σ’ αγαπάω΄΄, την μοναξιά από το μαζί; Πόσο άδικο είναι για κάποιον,  να νιώθει μόνος ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους; Πως γίνεται να την αντέξεις αυτή την μοναξιά;

Δεν φταις εσύ αν δεν έχεις δίπλα σου όσους έχεις ανάγκη… Ούτε φταις που τους έχεις ανάγκη… Φταις μόνο, που πίστευες  ότι κάποιος θα είναι εκεί για σένα όταν εσύ θα πέσεις… Οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα! Στα δύσκολα ειδικά,  παθαίνουν ολική απώλεια μνήμης… Στα δικά σου δύσκολα όμως… Γιατί τα δικά τους είναι σημαντικά και σε θέλουν εκεί….

Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή, η κρίση, το facebook-που μάλλον φταίει για όλα τα δείνα της ανθρωπότητας ,όπως λένε- ή εμείς τελικά…. Γίναμε τόσο εγωιστές, τόσο ανάλγητοι; Και αν ναι,  τι θα γίνει με κάνα δύο  που έμειναν ακόμα να νιώθουν; Αυτοί τι θα απογίνουν; Γιατί υπάρχουν τόσοι μόνοι αφού υπάρχουν τόσοι μόνοι, τελικά; Τι πήγε στραβά;