Πόσοι ακόμα;

Βλέπω όλη μέρα σήμερα,  για το πλοίο που μετέφερε μετανάστες και βυθίστηκε ανοιχτά  της νήσου Λαμπεντούζα και η αλήθεια είναι ότι για ακόμη μια φορά δεν νιώθω καθόλου περήφανη που ανήκω στο ανθρώπινο είδος. 

Ούσα φοιτήτρια σε νησί το οποίο βρίσκεται κοντά στα Τουρκικά σύνορα, είχα αντικρίσει πολλές φορές παρόμοια γεγονότα, με ανθρώπους στοιβαγμένους σε βάρκες, κουλουριασμένους μετά σε πλατείες ή στριμωγμένους σε λεωφορεία.

Παιδάκια χαμένα που δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν, μανάδες με γεμάτες αγκαλιές προσπαθούσαν να ζεστάνουν και να ηρεμήσουν παιδιά, άντρες κάθε ηλικίας με το βλέμμα της παραίτησης στα μάτια… Κάμερες, μικρόφωνα, τοπικούς άρχοντες να ενδιαφέρονται στιγμιαία για το ΄΄δράμα΄΄ τους… Α, οι καημένοι που μπήκαν στην βάρκα και έπεσαν στα βράχια… Α, οι ταλαίπωροι…  Α, οι απόκληροι…

Άντε μου στο διάολο, όλοι σας αγαπητοί μου υπάνθρωποι. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική, γαμώτο!  Δεν γίνεται να έχεις αντικρίσει, έστω και μια φόρα από κοντά τέτοιες σκηνές και να είσαι αντικειμενικός και ορθολογιστής. Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Μπαίνουν σε μια βάρκα, στοιβάζονται σαν κιβώτια με προορισμό κάποια ευρωπαϊκή χώρα, με προορισμό την ελπίδα.

Όχι αγαπητό μου φασισταριό, δεν θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα σου και να σου πάρουν τις δουλειές, να σε κλέψουν, να σε βιάσουν και όλα αυτά τα κακά πράγματα που τα κάνουν μόνο οι μετανάστες… Οικογένειες είναι… Να ζήσουν θέλουν, να δημιουργήσουν θέλουν, να δουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν θέλουν.. 

Υποκρίταρε  δυτικέ κόσμε, ποσό βολικό είναι να κλαις με τα κροκοδείλια σου δάκρυα και να ανοίγεις τα χεριά στον ουρανό για να αναπαυτούν οι ψυχές τους… Θα κοιμηθείς εύκολα το βράδυ.. Θα έχεις κάνει το χρέος σου σαν άνθρωπος ανώτερος.

Πριν κλείσεις τα μάτια σκέψου πόσοι είναι μέσα σε μια βάρκα απόψε ή πόσοι ετοιμάζονται να μπουν αύριο… Σκέψου τα κύματα, τον αέρα, τα κλάματα… Και μετά, βράχια, κραυγές, θάλασσα, σιωπή…. Σιωπή… Συνενοχή… Καληνύχτα τώρα! Δουλεύεις αύριο…