Love is all you need!

Όλες αυτές τις μέρες, με αφορμή την εξαφάνιση του φοιτητή, ακούω και διαβάζω πολλά πράγματα τα οποία για ακόμη μια φόρα με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σκατά  πάει στραβά σ’ αυτό τον κόσμο…

Κακία, τραμπουκισμοί, ψυχές μαγκωμένες και φοβισμένες, μια κοινωνία που εθελοτυφλεί, ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κουκουλώνει και κάπου εκεί ΜΜΕ και λοιποί κρεατοφάγοι να λένε το μακρύ τους και το κοντό τους με ύφος χιλίων καρδιναλίων.

Δεν θέλω να ασχοληθώ με τον Βαγγέλη - αλλά φίλε αν το διαβάζεις αυτό, γύρνα πίσω- γιατί δεν θέλω να μπω στην ομάδα των ηλιθίων που αναφέρω παραπάνω. Θέλω όμως να μιλήσω για την ρίζα όλων αυτών των τραγικών συμβάντων η οποία κατά την γνώμη μου είναι η έλλειψη αγάπης.

Ερχόμαστε σ’ αυτό το κόσμο, με μοναδικό σκοπό να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Μεγαλώνουμε από γονείς,  που η μόνη τους υποχρέωση, ουσιαστικά, είναι να μας δίνουν αγάπη έτσι ώστε να μην γίνουμε μισοί άνθρωποι. Όταν ένα πλάσμα, δεν έχει πάρει αγάπη  πως περιμένεις να γίνει ολοκληρωμένο και να μπορεί να δώσει αγάπη; Αν ένα πλάσμα δεν έχει μάθει πως είναι να νιώθεις ασφαλής με τα συναισθήματα σου πως μεγαλώνοντας θα νιώσει ασφαλής με τον εαυτό του και θα αφεθεί στα συναισθήματα τα δικά του και των γύρω του;

Δύσκολο  πράγμα να μην έχεις πάρει αγάπη. Μεγαλώνεις και γίνεσαι σκληρός, άδικος, κακός.  Δεν σε νοιάζουν οι πράξεις σου γιατί έχεις μάθει να βλέπεις το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας. Για μένα λοιπόν, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν πήραν αγάπη είναι καταδικασμένοι να παραμείνουν μισοί και να προσπαθούν μονίμως μέσα από διαφορές πράξεις να τρέφουν τον εγωισμό τους και να αποδεικνύουν σε όλους ότι η αγάπη είναι υπερεκτιμημένη όταν κάποιος σε φοβάται,  για παράδειγμα.

Όλα αυτά, έσκασαν σήμερα στο κεφάλι μου όταν διάβασα ένα άρθρο για δυο γονείς στην Αμερική οι όποιοι ξέρουν να αγαπάνε και επιπλέον ξέρουν να το δείχνουν. Οι συγκεκριμένοι γονείς λοιπόν, έχουν ένα κοριτσάκι το οποίο πάσχει από μια δερματική ασθένεια και έχει στα πόδια του ένα κόκκινο σημάδι το οποίο μεγαλώνει όσο το παιδάκι αναπτύσσεται. Η μητέρα της μικρής προσπαθούσε να καλύπτει τα ποδαράκια της,  έτσι ώστε να προστατεύει το παιδί από τα αδιάκριτα βλέμματα,  ώσπου το περασμένο καλοκαίρι που το σημάδι της μικρής φάνηκε εξαιτίας του φορέματος που φορούσε. Όλοι την κοίταζαν περίεργα, ακόμα και οι ενήλικες,  και οι γονείς της σκέφτηκαν ότι ο καλύτερος τρόπος για να την προστατεύσουν,  είναι να κάνουν το σημάδι της κόρης τους τατουάζ στα πόδια τους έτσι ώστε η μικρή να μην νιώθει διαφορετική. Όταν η μικρή είδε τα τατουάζ τους  είπε ότι ταιριάζουν με το δικό της ΄΄σχέδιο΄΄. (Φώτο)

Αυτή  η κίνηση τους λοιπόν, εμένα μου έδωσε ελπίδα γιατί πιστεύω πως αυτό το παιδί έστω και αν δεχθεί τραμπουκισμούς, περίεργα βλέμματα και λοιπές άλλες ρατσιστικές αντιδράσεις θα είναι τόσο σίγουρο για τον εαυτό του και θα ξέρει ότι το αγαπάνε ακριβώς επειδή είναι διαφορετικό. Θα έχει λοιπόν, το σθένος να αντιμετωπίσει τα πάντα. Εύχομαι όλοι οι άνθρωποι που δεν έχουν αγαπηθεί εκεί έξω, να βρουν το θάρρος και να αγαπήσουν πρώτα τον εαυτό τους. Εύχομαι και ο Βαγγέλης να είναι κάπου και να βλέπει πόσοι είναι όλοι αυτοί που θέλουν να γυρίσει σώος. Αγάπη μόνο!