Για ‘σένα

Είχαμε αγκαλιά τις μπύρες μας και άπλα χαζεύαμε την θάλασσα. Δεν λέγαμε τίποτα βαρύγδουπο ή σημαντικό απ’ όσο θυμάμαι, και κάπου εκεί μου το πέταξε, <<Είμαι μαζί με την Χ. τρία χρονιά…  Συγγνώμη που δεν στο είπα νωρίτερα, φοβόμουν τί θα σκεφτείς.>>

Ακολούθησαν κάποια δευτερόλεπτα σιωπής και την πήρα αγκαλιά… Την ρώτησα ότι θα την ρωτούσα αν μου έλεγε ότι είναι μαζί με τον Γιάννη, για παράδειγμα…  Μου είπε ευχαριστώ… Της ζήτησα συγγνώμη που δεν είχε κάποιον να μοιραστεί την καψούρα της, όπως είχα εγώ…

Το σκέφτηκα πολύ για να γράψω ένα τέτοιο κείμενο, και ίσως να μην το έκανα ποτέ, απλά χθες δέχθηκα μια πολύ αρνητική κριτική για το τρόπο που φέρομαι στο ΄΄διαφορετικό΄΄ και θύμωσα πολύ. Δεν πρόκειται για μια διάλεξη περί ανοιχτομυαλισμού, ούτε εγώ το παίζω προστάτιδα των αδύναμων αυτού του κόσμου. Πρόκειται άπλα για μια κατάθεση ψυχής, κάτι για να εξιλεωθώ που η φίλη μου φοβόταν να μου πει ότι είναι ερωτευμένη με μια κοπέλα. Ένας εξορκισμός για ένα κακό που δεν έχω δημιουργήσει, ούτε συντηρήσει εγώ… Ο φόβος προς κάθε είδους διαφορετικότητα είναι το σύγχρονο κακό.

Μεγαλώνοντας σε χωριό και σε μια τυπική ελληνική οικογένεια ευτυχώς κατάφερα να ξεφύγω και να είμαι σε θέση να αγαπάω ανθρώπους και όχι σχήματα, χρώματα, σεξουαλικές προτιμήσεις! Ποσό χαζό να βάζουμε ταμπέλες; Ποσό χάνουμε από τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας; Και τι κερδίζω αν σε πω χοντρό, μαύρο, gay; Γίνομαι καλύτερη σου; Αποκτώ ισχύ; Μπούρδες! Αλλά τι κάθομαι και γράφω; Ζω σε μια χώρα που βάζει στην ελληνική Βουλή ακροδεξιούς που πιστεύουν ακόμα σε άριες φυλές και εθνικά ξεκαθαρίσματα!

Ντρέπομαι που η φίλη μου το ζει όλο αυτό. Που δεν μπορεί να κάνει βόλτα με την κοπέλα που είναι ερωτευμένη! Μιλάμε για έρωτα, μιλάμε για συναισθήματα γαμώτο! Ντρέπομαι που ο φίλος μου έφαγε ξύλο επειδή άπλα πήγε στο Pride, πέρυσι. Ντρέπομαι, που η γιαγιά μου δεν ήθελε να την εξετάσει μαύρος γιατρός στο νοσοκομείο. Ντρέπομαι που μια κοπελίτσα χθες  μου είπε ότι <<οι χοντρές πρέπει να τα φτιάχνουν με χοντρούς>>…  Ντρέπομαι που ενώ έχουμε όλη την γνώση στα χεριά μας εμείς προτιμούμε να τουρλωνόμαστε στα social media!

Γίναμε ρατσιστές και κριτές των πάντων! Ποσό λάθος πήραμε την στροφή; Δεν με ενδιαφέρει να σ’ αλλάξω το μυαλό… Με ενδιαφέρει να σκεφτείς την δίκια σου αχίλλειο πτέρνα… Αυτή που καμουφλάρεις με make up και ντόπες… Ανακάλυψε την και σκέψου πως θα ένιωθες αν κάποιος σε έκρινε μόνο απ΄ αυτή…

Αυτό το κείμενο λοιπόν, είναι αφιερωμένο σε σένα που είσαι διαφορετικός με τον τρόπο σου. Σε σένα που δεν τρως κουτόχορτο, σε σένα που αγαπάς ανθρώπους και κρίνεις συμπεριφορές και όχι κιλά, σεξουαλικές επιλογές και χρώματα! Μα πιο πολύ, είναι αφιερωμένο σε σένα φιλαράκι μου, που αναγκάστηκες να λες ψέματα για κάτι τόσο μεγαλειώδες όσο ο έρωτας… Στο χρώσταγα… Μας το χρώσταγα… Αγάπη μόνο!